Συνέντευξη του Ευρωβουλευτή Νίκου Χουντή στην εφημερίδα «Θάρρος»

1. Κύριε Χουντή, όταν ο Πρωθυπουργός πριν από ένα χρόνο περίπου υπέγραφε το Μνημόνιο, η κυβέρνηση μας έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η απόφαση αυτή θα πρόσφερε διέξοδο στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας. Ένα χρόνο μετά όμως δεν έχει φανεί ακόμα η... σωτηρία μας. Πως εξηγείται αυτό το «παράδοξο»;

Για την Αριστερά, το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μας δεν αποτελεί ούτε παράδοξο, αλλά ούτε ένα τυχαίο γεγονός. Οι περικοπές μισθών και συντάξεων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η μείωση των επενδυτικών δαπανών του κράτους, αλλά και η αποφυγή της επαναδιαπραγμάτευσης και αναδιάρθρωσης του συσσωρευμένου χρέους, συνθέτουν την τέλεια εικόνα μιας οικονομικής κατάρρευσης, αφού η ύφεση της ελληνικής οικονομίας δυναμώνει,  η ανεργία αυξάνεται και το δημόσιο χρέος αντί να μειώνεται, οδηγείται σε επίπεδα ρεκόρ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από το Νοέμβριο του 2009 προειδοποιούσε τον ελληνικό λαό και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι η πορεία της ελληνικής οικονομίας οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό της χρεοκοπίας. Παρ’ όλα αυτά, το κυβερνητικό επιτελείο έκανε πως δεν άκουγε, προσφεύγοντας στην αρχή στο ΔΝΤ και μετά στην εφαρμογή των πιο σκληρών και αντιλαϊκών μέτρων, με αποτέλεσμα την ενίσχυση της ύφεσης και της ουσιαστικής κατάρρευσης των δημόσιων οικονομικών.

Και τώρα που τα μέτρα έχουν αποτύχει, που η κυβερνητική πολιτική αποτελεί ένα «παράδοξο», έρχονται να πάρουν επιπρόσθετα μέτρα με προοπτική την αναδιάρθρωση του χρέους προς όφελος των μεγάλων τραπεζών και χρηματοοικονομικών οίκων.

2. Αυτές τις ημέρες γίνεται πολύ κουβέντα για την αναδιάρθρωση ή ανασχεδιασμό ή επανευθυγράμμιση του χρέους μας. Η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό το θέμα ποια είναι;

Εμείς από την πρώτη στιγμή είχαμε δηλώσει ότι το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος της Ελλάδας έχει φτάσει σε εκρηκτικά και μη διαχειρίσιμα επίπεδα. Επομένως, η αναδιάρθρωσή του θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ως αναδιάρθρωση, για την ευκολία της συζήτησης, εννοώ κάθε είδους αλλαγή των όρων και της δομής αυτού του χρέους, είτε αυτό σημαίνει μείωση επιτοκίων, μείωση χρόνου αποπληρωμής, «κούρεμα» μερικό ή ολικό κτλ.

Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, είναι ποιος θα πληρώσει για αυτή την αναδιάρθρωση, δηλ. ποιος θα βγει χαμένος και ποιος κερδισμένος από τη «συννενόηση» της Ελλάδας με τους δανειστές της. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει, και ας ακούγεται απλοϊκό αυτό που θα πω, ότι πρέπει να πληρώσουν οι μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πιο συγκεκριμένα, προτείνουμε, εκτός από το λογιστικό έλεγχο του σημερινού ελληνικού χρέους, για να διαπιστώσουμε ποιο κομμάτι του αφορά «απεχθές χρέος» ή χρέος προερχόμενο από παράνομες δραστηριότητες (πχ Siemens), την επαναγορά μεγάλου μέρους του χρέους από την ΕΚΤ με ή χωρίς την έκδοση ευρωομολόγου, καθώς επίσης και το «κούρεμα» της αξίας των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν ευρωπαϊκές τράπεζες και άλλοι χρηματοοικονομικοί Οργανισμοί, οι οποίοι, άλλωστε, όλο το προηγούμενο διάστημα επένδυαν στην πτώχευση της Ελλάδας, αυξάνοντας τα επιτόκια δανεισμού και επιβεβαιώνοντας έτσι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

3. Σε μια παλιότερη δήλωσή σας είχατε πει μεταξύ άλλων: «Η πολιτική του μνημονίου της κυβέρνησης και της τρόικας θυμίζει αρχαία τραγωδία με κοινωνικά και αναπτυξιακά δεινά για τους εργαζόμενους, την οικονομία και την ανάπτυξη του τόπου». Παρά τη σφοδρότητα των μέτρων, όμως, εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων, οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν είναι ανάλογες. Που αποδίδετε αυτή την υστέρηση;

Σήμερα στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση. Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι οργισμένοι, από τη μια γιατί βλέπουν συνεχώς νέα μέτρα να μειώνουν τους πραγματικούς μισθούς, να ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, να ακυρώνουν το μέλλον τους, και από την άλλη, βλέπουν την πολιτική αλητεία της μεταπολίτευσης να τους κουνά το δάκτυλο και να τους απευθύνει την κατηγορία ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Δυστυχώς, η συσσωρευμένη οργή του ελληνικού λαού δεν έχει πάρει ακόμα εκείνα τα πολιτικά χαρακτηριστικά, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις, ούτως ώστε να ανατραπεί η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Οι ευθύνες της Αριστεράς είναι μεγάλες και σοβαρές, ωστόσο, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, σιγά σιγά, βρίσκουν ένα κοινό βηματισμό, ενωτικού αγώνα, αντίστασης και διεκδίκησης, και ευελπιστώ ότι θα καταφέρουμε να δώσουμε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα στους εργαζόμενους και τους κοινωνικά αδύναμους.

4. Για ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού, αν δώσουμε μάλιστα βάση και στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αν κάτι χρεοκόπησε στη χώρα μας σίγουρα αυτό είναι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Σ΄αυτό το κάδρο κάποιοι βάζουν και την Αριστερά. Ποια είναι η άποψή σας;

Προσωπικά δεν έχω δει καμία δημοσκόπηση που να εντάσσει την Αριστερά στο λεγόμενο «κάδρο της μεταπολιτευτικής διαχείρισης». Αυτό συμβαίνει γιατί η ελληνική κοινωνία γνωρίζει ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια η Αριστερά, παρ όλες τις αδυναμίες της και τις ελλείψεις της, ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που αντιστάθηκε στις μίζες και τα δώρα των Ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών, στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό της Ελλάδας, στην παραγωγική κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, στην υπερχρέωση των ΔΕΚΟ με άσκοπα δάνεια, στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που ποτέ δεν μάθαμε τον προϋπολογισμό τους, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στις χαριστικές ρυθμίσεις στο μεγάλο κεφάλαιο και τους εθνικούς εργολάβους, στις ιδιωτικοποιήσεις και στην αυταρχικοποίηση της πολιτικής.